निसर्गावर कविता | 35+ poems on the nature | मराठी कविता
नमस्कार मित्रांनो आपण मराठी कविता निसर्ग हिरवा निसर्ग कविता याच्या शोधात असाल तर आपल्याला हा प्लेट नक्कीच उपयुक्त ठरणार आहे कारण यामध्ये मी विविध प्रकारच्या निसर्गा विषयीच्या कविता घेऊन आले आहे.
आपण या निसर्गा विषयीच्या कविता तुमच्या मित्र-मैत्रिणींमध्ये नातेवाईकांमध्ये शेअर करू शकता तरी आपल्यालाही निसर्गावर कविता पोस्ट कशी वाटली हे आम्हाला नक्की कळवा.
निसर्गावर कविता | Poems On The Nature In Marathi
ऐन सकाळी हिरवा साज ओढून
सृष्टीचे ते रूप वाटे स्वर्गानुरूप ||
नारळाची झाडे जणू उभी तासंतास
ओले दव तनी , मनी प्रेयसीचा भास ||
अन् डोंगराच्या माथी सूर्यप्रकाश
शुभ्र धुक्यांची जणू नभात रास ||
प्रफुल्लित रान सुगंधित सुवास
गवताच्या पात्यावरून हवेचा प्रवास ||
खळखळत्या झऱ्याचे ते सुरसाज
पक्षांचे किलबीलणे नुसताच वाद ||
कोकीळेचेही मध्येच मधुर साद
निर्सगाचे हे सारे संगीतमय नाद ||
– केशव कुंभार
--------------
Poem On Nature In Marathi – निसर्ग मराठी कविता
खेड्यांतील रात्र
त्या उजाड माळावरती
बुरुजाच्या पडल्या भिंती,
ओसाड देवळापुढती
वडाचा पार- अंधार दाटला तेथ भरे भरपूर.
ओढ्यात भालु ओरडती,
वाऱ्यात भुते बडबडती,
डोहात सावल्या पडती
काळ्याशार-त्या गर्द जाळीमधि रात देत हुंकार
भररानी कोकस्थानी
उठतात ज्वाळ भडकोनी.
अस्मान मिळाले धरणी,
आर ना पार -अवकळा रात्रिचा प्रहर घुमे तो घोर.
------------------
Marathi poems on nature निसर्ग कविता | Nisarg Kavita in Marathi
नभात विजांचे खेळ सारे
झाले आता आमचे पाहून
हाल ते सारे शेतकर्‍याचे
कठोर ढगास झाले सांगून
सारे झाले व्याकूळ फार
बळीराजा अन् धरणीमाता
किती प्रार्थना करू तुझी रे
बरसून घे ना पावसा आता
पाहू नको रे ढगा आडून
पाहतो पावसा तुझी वाट
धाव घे, सारे डुलव शेत
लावू नकोस आमची वाट
तुझ्या येण्याची झाली रे वेळ
नकोच आता उशीर करू
हात जोडून करतो विनवणी
नुकसान कोठे नको रे करू
कवी: बालकवी
----------------
marathi poems on nature [एक झाड]
एक झाड लांब लांब
फांद्या असणारं
दुरूनही जवळ घेऊन
येणारं,
एक झाड माळरानात एकटच
चिडीचीप उभं असणार
मायेचं प्रेम कुणा ना कुणासाठी
जपणार.
एक झाड कधीही न बोलणार
रोज नव्या उमेदीच बीज पेरणार
एक झाड वादळ वाऱ्याशी तग
धरून धीट राहणार
वाटसरुला शांत स्वप्नात पाहणार.
एक झाड दुसऱ्यासाठी
झिजण्याचा ध्यास देणारं
सृष्टीला नवा श्वास देणारं.
एक झाड अथांग समुद्र
तिराशी उभं असणार
लाटांशी खळखळूण हसणार.
एक झाड बागेत रोपटं
म्हणुन असणारं
चिमुकल्यांसोबत लपंडाव खेळणार.
एक झाड बांदावरून शेताच
राखण करणार
बाळाला शांत झोळीत
निजवणार.
एक झाड प्रत्येकाला
हवं हवं असणार
माणसाशी
माणुसकी जपणार.
--------------
स्वप्ननगरच्या सुंदर माझ्या, राजस राजकुमारा
अपार माझ्या काळोखाला दिलास जीवनतारा
सुंदर आता झाली धरती, सुंदर नभ हे वरती
वैराणावर उधळीत आला श्रावण सुंदर मोती
मनात माझ्या मोरपीसांचा फुलला रंग पिसारा
रात्र एक मी अथांग होते नव्हता दीप उशाला
जागही नव्हती, नीजही नव्हती, नव्हता अर्थ कशाला
हारपलेल्या या नौकेला गवसे आज किनारा
----------
निसर्ग कविता मराठी |70+ Nisarg Kavita In Marathi
धरत्रीच्या कुशीमधुनी धु एक कोंब अंकुअं कुरला...
धरत्रीच्या कुशीमधुनी धु एक कोंब अंकुअं कुरला...
उन्हं वाऱ्याचा मारा घेत ताठ मानेने उभा राहिला
त्याच्या उगमाचा सर्वांनाच हेवा वाटला
बधाई देण्यासाठी सारा अवकाश चांदणे शिंपिशिं त आला
जोडीला मामा म्हणूनणू चंदालाही घेऊन आला
साऱ्या विश्वामध्ये एकच जल्लोष पसरला
याचा नाद दाही दिशांनी घुमूघु मूलागला
कारण फक्त एकच
धरत्रीच्या कुशीमधुनी धु एक कोंब अंकुअं कुरला...
झाडे-डेवेली, पक्षु-पक्षी, डोंगर, नदी-नाले, पर्वतर्व , समुद्रंमुद्रंही मागे नं राहीला
धरत्रीच्या अंगअं नामध्ये साऱ्यानीचं खेळ मांडला
या खेळामध्ये असा काही नाद घुमघु ला
मैत्री मै च्या धाग्यांमध्ये कायमचा अडकून पडला
सूर्यसू देर्य देव मात्र लांबूनचबू आर्शिवा र्शि द देत राहीला
धरत्रीच्या कुशीमधुनी धु एक कोंब अंकुअं कुरला...
- कोमल जगत
---------------------------
Poem On Nature In Marathi – निसर्ग मराठी कविता
श्रावणमास
श्रावणमासी हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे;
क्षणात येते सरसर शिरवे, क्षणात फिरुनी ऊन पडे.
वरती बघती इंद्रधनूचा गोफ दुहेरी विणलासे,
मंगल तोरण काय बांधिले नभोमंडपी कुणि भासे !
झालासा सूर्यास्त वाटतो, सांज अहाहा ! तो उघडे;
तरुशिखरांवर, उंच घरांवर पिवळे पिवळे ऊन पड़े.
उठती वरती जलदांवरती अनंत संध्याराग पहा;
सर्व नभावर होय रेखिले सुंदरतेचे रूप महा.
बलाकमाला उडता भासे कल्पसुमांची माळचि ते,
उतरुनि येती अवनीवरती ग्रहगोलचि की एकमते.
फडफड करुनी भिजले अपुले पंख पाखरे सावरिती,
सुंदर हरिणी हिरव्या कुरणी निजबाळांसह बागडती.
खिल्लारे ही चरती रानी, गोपहि गाणी गात फिरे,
मंजुळ पावा गाय तयाचा श्रावणमहिमा एकसुरे.
सुवर्णचम्पक फुलला, विपिनी रम्य केवडा दरवळला;
पारिजातही बघता भामारोष मनीचा मावळला !
सुंदर परडी घेउनि हाती पुरोपकंठी शुद्धमती
सुंदर बाला या फुलमाला रम्य फुले-पत्री खुडती.
देवदर्शना निघती ललना, हर्ष माइना हृदयात,
वदनी त्यांच्या वाचुनि घ्यावे श्रावणमहिन्याचे गीत.
--------------------------
बालकवींच्या निसर्ग कविता मराठी
आनंदी पक्षी
केव्हा मारुनि उंच भरारी । नभात जातो हा दूरवरी,
आनंदाची सृष्टी सारी। आनंदे भरली.
आनंदाचे फिरती वारे। आनंदाने चित्त ओसरे,
आनंदे खेळतो कसा रे। आनंदी पक्षी !
हिरवे हिरवे रान विलसते । वृक्षलतांची दाटी जेथे,
प्रीती शांती जिथे खेळते । हा वसतो तेथे
सुंदर पुष्पे जिथे विकसली। सरोवरी मधु कमले फुलली
करीत तेथे सुंदर केली । बागडतो छंदे.
हासवितो लतिकाकुंजांना । प्रेमे काढी सुंदर ताना;
आनंदाच्या गाउन गाना । आनंदे रमतो
जीवित सारे आनंदाचे । प्रेमरसाने भरले त्याचे;
म्हणोनिया तो रानी नाचे । प्रेमाच्या छंदे
आम्हाकरिता दुर्धर चिंता । नाना दु:खे हाल सभोता,
पुरे! नको ही नरतनु आता । दुःखाची राशी !
बा, आनंदी पक्ष्या, देई। प्रसाद अपुला मजला काही,
जेणे मन हे रंगुनि जाई। प्रेमाच्या डोही,
उंच भराऱ्या मारित जाणे । रुप तुझे ते गोजिरवाणे !
गुंगुन जाइल चित्त जयाने । दे, दे ते गाणे !
------------------
मेघांचा कापूस
फिकट निळीने रंगविलेला कापुस मेघांचा,
वरुनि कुणी गुलजार फिरविला हात कुसुंब्याचा
त्यातहि हसली मंदपणे ती चंद्रकला राणी;
कडेकडेच्या मेघांवर ये मोत्यांचे पाणी,
इंद्रनिळाचा रंग बहरवी गिरिच्या अंगाला,
मधुन जळाची शुभ्र शोभते ती मोहनमाला;
चौबाजूला थाट दाटला हा हिरवाळीचा,
सृष्टिसतीने साज घेतला पाउसकाळीचा.
यशस्विनी सौभाग्यदेवता माता जगताची;
घोर घनघटा भूलिंगाला प्रक्षाळुनि गेल्या
----------------
Marathi Kavita Nisarg | Nisargavar Kavita in
Marathi | Marathi Kavita on Nature
निसर्गासारखा नाही रे सोयरा
गुरू सखा बंधू मायबाप
त्याच्या कुशीमध्ये सारे व्यापताप
मिटती क्षणात आपोआप
त्याच्या संगतीत फिटतो संदेह
वितळतो क्षोभ माया मोह
त्याच्या संकीर्तनी मुरविता देह
भेटतो उजेड अंतर्बाह्य
त्याच्या स्मरणाने प्रकाशते मन
उजळते जग क्षणकाली
स्थिरावते पुन्हा चळलेले चित्त
पुन्हा मूळ वाट पायाखाली
-----------
मधुयामिनी नीललता
हो गगनीं कुसुमयुता
धवलित करि पवनपथा
कौमुदि मधुमंगला-
दिव्य शांति चंद्रकरीं
आंदोलित नील सरी
गिरिगिरिवरि, तरुतरुवरि
पसरी नव भूतिला
-----------
marathi poems on nature [ हे सूर्यभास्करा]
करतो नमन तुम्हाला
होता समय उदयाचा
उधळतो रंग केशरी चहूदिशांना
अभ्राअभ्रांत डोकावे, प्रकाश किरणांचा
रंगात रंगे सोनेरी, काठ मेघराजाचा
लालीत खुले दृश्य, विहंगम देखाव्याचा
लागे तीट उदयास, उडता थवा पाखरांचा
दृश्यात अदृश्य चमके, चांदण्या आकाशा
जसा समर्थ पुरुषाच्या, पाठी उभ्या सुकांता
दडतो आदित्य पाठी, फिरणाऱ्या पृथेच्या
होते निशा चराचरांत, पांघरून काळोख रातीला
केशरी तप्त गोळा, हर्षात उसळे अंबरा
होई अस्त त्याक्षणी, अजिंक्य काळरातीचा
झुके मस्तक त्यादिशी, होता प्रभा आकाशी
करे प्रारंभ प्रात:काळी, जीवसृष्टी कर्मास दाहीदिशी
दे ऊर्जा आम्हांस,
हरेक दिसास,
देऊन अर्घ्य तुम्हांस
वाहू दे सामर्थ्य नसानसांत
---------------
औदुंबर
ऐल तटावर पैल ततावर हिरवाळी घेउन
निळासावळा झरा वाहतो बेटाबेटांतुन.
चार घरांचे गाव चिमुकले पैल टेकडीकडे;
शेतमळ्यांची दाट लागली हिरवी गरदी पुढे.
पायवाट पांढरी तयातुनि अडवीतिडवी पडे;
हिरव्या कुरणांमधुन चालली काळ्या डोहाकडे
झाकळुनी जळ गोड काळिमा पसरी लाटांवर;
पाय टाकुनी जळांत बसला असला औदुंबर
----------
एक झाड लांब लांब
फांद्या असणारं
दुरूनही जवळ घेऊन
येणारं,
एक झाड माळरानात एकटच
चिडीचीप उभं असणार
मायेचं प्रेम कुणा ना कुणासाठी
जपणार.
एक झाड कधीही न बोलणार
रोज नव्या उमेदीच बीज पेरणार
एक झाड वादळ वाऱ्याशी तग
धरून धीट राहणार
वाटसरुला शांत स्वप्नात पाहणार.
एक झाड दुसऱ्यासाठी
झिजण्याचा ध्यास देणारं
सृष्टीला नवा श्वास देणारं.
एक झाड अथांग समुद्र
तिराशी उभं असणार
लाटांशी खळखळूण हसणार.
एक झाड बागेत रोपटं
म्हणुन असणारं
चिमुकल्यांसोबत लपंडाव खेळणार.
एक झाड बांदावरून शेताच
राखण करणार
बाळाला शांत झोळीत
निजवणार.
एक झाड प्रत्येकाला
हवं हवं असणार
माणसाशी
माणुसकी जपणार.
-----------
फुलपाखरू !
छान किती दिसते । फुलपाखरू
या वेलीवर । फुलांबरोबर
गोड किती हसते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
पंख चिमुकले । निळेजांभळे
हालवुनी झुलते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
डोळे बारीक़ । करिती लुक लुक
गोल मनी जनु ते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
मी धरु जाता । येई ना हाता
दुरच ते उड़ते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
कवी: बालकवी
-----------
ऐल तटावर पैल तटावर हिरवाळी घेऊन
निळा सांवळा झरा वाहतो, बेटाबेटांतुन
चार घरांचें गाव चिमुकलें पैल टेकडीकडे
शेतमळ्यांची दाट लागली हिरवी गरदी पुढें
पायवाट पांढरी तयांतुनि अडवीतिडवी पडे
हिरव्या कुरणांमधुन चालली काळ्या डोहाकडे
झांकळुनी जळ गोड काळिमा पसरी लाटांवर
पाय टाकुनी जळांत बसला असला औदुंबर
- बालकवी
-------------
Nisarg Kavita in Marathi [समुद्र किनारा]
वाहतो पाण्याचा झरा,वाहतो थंड वारा
पाहून असा नजारा,
आठवतो "समुद्र किनारा"....
समुद्राच्या किनारी रुतलेली अखंड वाळू
झोपले त्यावरी कधी,
वाटे जणू आई मायाळू...
संध्याकाळाच्या वेळी सूर्य जणू पाण्यात बुडे
संध्याकाळाच्या या दृश्याने,थवा पक्षांचा उडे.....
दिवसा नंतर रात्र संपूनी
रात्रीनंतर दिवस संपूनी
पाहून असा नजारा
आठवतो "समुद्र किनारा"....
----------
तूं तर चाफेकळी !
“गर्द सभोती रान साजणी तू तर चाफेकळी !
काय हरवले सांग शोधिसी या यमुनेच्या जळी?”
ती वनमाला म्हणे “नृपाळा, हे तर माझे घर;
पाहत बसते मी तर येथे जललहरी सुंदर,
हरिणी, माझी तिला आवडे फारच माझा गळा;
मैना माझी गोड बोलते, तिजला माझा लळा.
घेउनि हाती गोड तिला त्या कुरणावरती फिरे-
भाऊ माझा, मंजुळवाणे गाणे न कधी विरे”
“रात्रीचे वनदेव पाहुनी भुलतिल रमणी ! तुला;
तू वनराणी, दिसे न भुवनी तुझिया रूपा तुला.
तव अधरावर मंजुळ गाणी ठसली कसली तरी;
तव नयनी या प्रेमदेवता धार विखारी भरी!
क्रीडांगण जणु चंचल सुंदर भाल तुझे हे गडे,
भुरु भुरु त्यावर नाचत सुंदर कुंतल कुरळे उडे.
अर्धस्मित तव मंद मोहने, पसरे गालावरी;
भुलले तुजला हृदय साजणी, ये चल माझ्या घरी,’
सांज सकाळी हिमवंतीचे सुंदर मोती घडे;
हात लाविता परि नरनाथा ते तर खाली पड़े.
ती वनमाला म्हणे नृपाळा “सुंदर मी हो खरी.
---------------
अनंत वसुधा आजवरी हो परी मोजिली कोणी
म्हणोत कोणी आम्ही गणिला हा ग्रह हा हा तारा
परंतु सांगा कुणी मोजिला हा सगळाच पसारा
अनंत सारें विश्व, जाहलें अनंतांत या लीन
क्षुद्र मानवा सांग कशाचा बाळगिसी अभिमान?
---------------
हिरवे हिरवेगार गालिचे – हरित तृणाच्या मखमालीचे
त्या सुंदर मखमालीवरती – फुलराणी ही खेळत होती
गोड निळ्या वातावरणात – अव्याज मने होती डोलत
प्रणयचंचला त्या भूलीला – अवगत नव्हत्या कुमारिकेला
आईच्या मांडीवर बसुनी – झोके घ्यावे, गावी गाणी
याहुन ठावे काय तियेला – साध्या भोळ्या फुलराणीला ?
पुरा विनोदी संध्यावात – डोल डोलवी हिरवे शेत
तोच एकदा हासत आला – चुंबून म्हणे फुलराणीला
“छानी माझी सोनुकली ती – कुणाकडे ग पाहत होती ?
तो रविकर का गोजिरवाणा – आवडला अमुच्या राणींना ?”
लाजलाजली या वचनांनी – साधी भोळी ती फुलराणी
आंदोली संध्येच्या बसुनी – झोके झोके घेते रजनी
त्या रजनीचे नेत्र विलोल – नभी चमकती ते ग्रहगोल
जादूटोणा त्यांनी केला – चैन पडेना फुलराणीला
निजली शेते निजले रान –निजले प्राणी थोर लहान
अजून जागी फुलराणि ही – आज कशी ताळ्यावर नाही ?
लागेना डोळ्याशी डोळा – काय जाहले फुलराणीला
या कुंजातुन त्या कुंजातुन – इवल्याश्या या दिवट्या लावुन
मध्यरात्रिच्या निवांत समयी – खेळ खेळते वनराणी ही
त्या देवीला ओव्या सुंदर – निर्झर गातो; त्या तालावर
झुलुनि राहिले सगळे रान – स्वप्नसंगमी दंग होउन
प्रणयचिंतनी विलीन वृत्ती – कुमारिका ही डोलत होती
डुलता डुलता गुंग होउनी – स्वप्ने पाही मग फुलराणी
कुणी कुणाला आकाशात – प्रणयगायने होते गात
हळुच मागुनी आले कोण – कुणी कुणा दे चुंबनदान
प्रणयखेळ हे पाहुनि चित्ति – विरहार्ता फुलराणी होती
तो व्योमीच्या प्रेमदेवता – वार्यावरती फिरता फिरता
हळूच आल्या उतरुन खाली – फुलराणीसह करण्या केली
परस्परांना खुणवुनी नयनी – त्या वदल्या ही अमुची राणी
स्वर्गभूमीचा जुळवित हात – नाचनाचतो प्रभात वात
खेळुनि दमल्या त्या ग्रहमाला – हळुहळु लागति लपावयाला
आकाशीची गंभीर शांती – मंद मंद ये अवनी वरती
वीरू लागले संशयजाल – संपत ये विरहाचा काल
शुभ्र धुक्याचे वस्त्र लेवुनि – हर्षनिर्भरा नटली अवनी
स्वप्नसंगमी रंगत होती – तरीहि अजुनी फुलराणी ती
तेजोमय नव मंडप केला, – लख्ख पांढरा दहा दिशाला
जिकडे तिकडे उधळित मोती – दिव्य वर्हाडी गगनी येती
लाल सुवर्णी झगे घालुनी – हासत हासत आले कोणी
कुणी बांधिला गुलाबि फेटा – झकमणारा सुंदर मोठा
आकाशी चंडोल चालला – हा वाङनिश्चय करावयाला
हे थाटाचे लग्न कुणाचे – साध्याभोळ्या फुलराणीचे
गाउ लागले मंगल पाठ – सृष्टीचे गाणारे भाट
वाजवि सनई मारुत राणा – कोकिळ घे तानावर ताना
नाचु लागले भारद्वाज – वाजविती निर्झर पखवाज
नवरदेव सोनेरी रविकर – नवरी ही फुलराणी सुंदर
लग्न लागते सावध सारे – सावध पक्षी सावध वारे
दवमय हा अंतपट फिटला – भेटे रविकर फुलराणीला
वधूवरांना दिव्य रवांनी – कुणी गाइली मंगल गाणी
त्यात कुणीसे गुंफित होते – परस्परांचे प्रेम अहा ते
आणिक तेथिल वनदेवीही – दिव्य आपुल्या उच्छवासाही
लिहीत होत्या वातावरणी – फुलराणीची गोड कहाणी
गुंतत गुंतत कवि त्या ठायी – स्फुर्तीसह विहराया जाई
त्याने तर अभिषेकच केला – नवगीतांनी फुलराणीला
कवी: बालकवी
----------------
marathi poems on nature [आनंदी आनंद गडे , इकडे तिकडे चोहिकडे]
वरती खाली मोद भरे , वायूसंगे मोद फिरे
नभांत भरला, दिशांत फिरला, जगांत उरला
मोद विहरतो चोहिकडे
सूर्यकिरण सोनेरी हे , कौमुदि ही हसते आहे
खुलली संधया प्रेमाने , आनंदे गाते गाणे
मेघ रंगले, चित्त दंगले, गान सफुरले
इकडे, तिकडे, चोहिकडे
नीलनभी नक्षत्र कसे , डोकावुिन हे पाहतसे
कुणास बघते ? मोदाला; मोद भेटला का त्याला ?
तयामधे तो, सदैव वसतो, सुखे विहरतो
इकडे, तिकडे, चोहिकडे
वाहति निर्झर मंदगती , डोलित लतिका वृक्षतती
पकी मनोहर कूजित रे , कोणाला गातात बरे ?
कमल विकसले, भ्रमर गुंगले, डोलत वदले
इकडे, तिकडे, चोहिकडे
स्वार्थाच्या बाजारात, किती पामरे रडतात
त्यांना मोद कसा मिळतो , सोडुिन स्वार्था तो जातो
द्वेष संपला, मत्सर गेला, आता उरला
इकडे, तिकडे, चोहिकडे
-----------------
एक झाड लांब लांब फांद्या असणारं
दुरूनही जवळ घेऊन येणारं,
एक झाड माळरानात एकटच
चिडीचीप उभं असणार
मायेचं प्रेम कुणा ना कुणासाठी जपणार.
एक झाड कधीही न बोलणार
रोज नव्या उमेदीच बीज पेरणार
एक झाड वादळ वाऱ्याशी तग
धरून धीट राहणार
वाटसरुला शांत स्वप्नात पाहणार.
एक झाड दुसऱ्यासाठी
झिजण्याचा ध्यास देणारं
सृष्टीला नवा श्वास देणारं.
एक झाड अथांग समुद्र
तिराशी उभं असणार
लाटांशी खळखळूण हसणार.
एक झाड बागेत रोपटं
म्हणुन असणारं
चिमुकल्यांसोबत लपंडाव खेळणार.
एक झाड बांदावरून शेताच
राखण करणार
बाळाला शांत झोळीत निजवणार.
एक झाड प्रत्येकाला
हवं हवं असणार
माणसाशी माणुसकी जपणार.
Writer- बालकवी
--------------
मराठी कविता निसर्ग
Nisarg Kavita in Marathi [आवडतो मज अफ़ाट सागर]
आवडतो मज अफ़ाट सागर, अथांग पाणी निळे
निळ्या जांभळ्या जळात केशर सायंकाळी मिळे
फेस फुलांचे सफेत शिंपित, वाटेवरती सडे
हजार लाटा नाचत येती, गात किनाऱ्याकडे
मऊ मऊ रेतीत रे कधी मी, खेळ खेळतो किती
दंगल दर्यावार करणाऱ्या वाऱ्याच्या संगती
ऊन सावळी विणते जेंव्हा क्षितिजावर गलबते
देश दूरचे बघावयाला जावेसे वाटते
तुफान केव्हा भांडत येतो, सागरही गरजतो,
त्या वेळी मी चतुर पणाने दूर जरा राहतो.
खडका वरुनी कधी पाहतो, मावळणारा रवी
धागा धागा ला फुटते तेव्हा, सोनेरी पालवी
प्रकाशदाता जातो जेव्हा जाला खालच्या घरी
नकळत माझे हात जुळोनी येती छातीवरी.
दूर टेकडी वारी पेटती निळे , तांबडे दिवे
सांगतात ते मजला आता घरी जायला हवे
--------------------
अरुण
पूर्वसमुद्री छटा पसरली रम्य सुवर्णाची
कुणी उधळली मूठ नभी ही लाल गुलालाची ?
पूर्व दिशा मधु मृदुल हासते गालच्या गाली
हर्षनिर्भरा दिशा डोलती या मंगल काली.
क्षितिजाची कड सारविली
उज्ज्वल दीप्तीने,
सृष्टिसतीने गळा घातले की अनुपम लेणे ?
हे सोन्याचे, रक्त वर्ण हे, हे पिवळे काही,
रम्य मेघ हे कितेक नटले मिश्रित रंगाही.
उदरातुनि बाहते कुणाच्या सोन्याची गंगा
कुणी लाविला विशुद्ध कर्पुररस अपुल्या अंगा ?
अरुण चितारी नभःपटाला रंगवितो काय,
प्रतिभापूरित करी जगाला की हा कविराय ?
की नव युवती उषासुंदरी दारी येवोनि
रंगवल्लिका रम्य रेखिते राजस हस्तांनी?
दिवसयामिनी परस्परांचे चुंबन घेतात–
अनुरागाच्या छटा तयांच्या खुलल्या गगनात!
स्वर्गीच्या अप्सराच अथवा गगनमंडलात
रात्रीला शेवटची मंगल गीते गातात ?
किंवा ‘माझी चोरुनि नेली मोत्यांची माला’
म्हणुनि नभःश्री रुसली आली लाली गालांला?
की रात्रीचे ध्वांत पळाले, आशेची लाली
उत्साहाशी संगत होउनि ही उदया आली
किंवा फडके ध्वजा प्रीतिची जगता कळवाया.
-----------
करतो नमन तुम्हाला
होता समय उदयाचा
उधळतो रंग केशरी चहूदिशांना
अभ्राअभ्रांत डोकावे, प्रकाश किरणांचा
रंगात रंगे सोनेरी, काठ मेघराजाचा
लालीत खुले दृश्य, विहंगम देखाव्याचा
लागे तीट उदयास, उडता थवा पाखरांचा
दृश्यात अदृश्य चमके, चांदण्या आकाशा
जसा समर्थ पुरुषाच्या, पाठी उभ्या सुकांता
दडतो आदित्य पाठी, फिरणाऱ्या पृथेच्या
होते निशा चराचरांत, पांघरून काळोख रातीला
केशरी तप्त गोळा, हर्षात उसळे अंबरा
होई अस्त त्याक्षणी, अजिंक्य काळरातीचा
झुके मस्तक त्यादिशी, होता प्रभा आकाशी
करे प्रारंभ प्रात:काळी, जीवसृष्टी कर्मास दाहीदिशी
दे ऊर्जा आम्हांस,
हरेक दिसास,
देऊन अर्घ्य तुम्हांस
वाहू दे सामर्थ्य नसानसांत
-------------
हिरवे हिरवेगार गालिचे हरित तृणाच्या मखमालीचे
त्या सुंदर मखमालीवरती फुलराणी ही खेळत होती
गोड निळ्या वातावरणात अव्याज मने होती डोलत
प्रणयचंचला त्या भूलीला अवगत नव्हत्या कुमारिकेला
आईच्या मांडीवर बसुनी झोके घ्यावे, गावी गाणी
याहुन ठावे काय तियेला साध्या भोळ्या फुलराणीला ?
पुरा विनोदी संध्यावात डोल डोलवी हिरवे शेत
तोच एकदा हासत आला चुंबून म्हणे फुलराणीला
“छानी माझी सोनुकली ती कुणाकडे ग पाहत होती ?
तो रविकर का गोजिरवाणा आवडला अमुच्या राणींना ?”
लाजलाजली या वचनांनी साधी भोळी ती फुलराणी
आंदोली संध्येच्या बसुनी झोके झोके घेते रजनी
त्या रजनीचे नेत्र विलोल नभी चमकती ते ग्रहगोल
जादूटोणा त्यांनी केला चैन पडेना फुलराणीला
निजली शेते निजले रान निजले प्राणी थोर लहान
अजून जागी फुलराणि ही आज कशी ताळ्यावर नाही ?
लागेना डोळ्याशी डोळा काय जाहले फुलराणीला
या कुंजातुन त्या कुंजातुन इवल्याश्या या दिवट्या लावुन
मध्यरात्रिच्या निवांत समयी खेळ खेळते वनराणी ही
त्या देवीला ओव्या सुंदर निर्झर गातो; त्या तालावर
झुलुनि राहिले सगळे रान स्वप्नसंगमी दंग होउन
प्रणयचिंतनी विलीन वृत्ती कुमारिका ही डोलत होती
डुलता डुलता गुंग होउनी स्वप्ने पाही मग फुलराणी
कुणी कुणाला आकाशात प्रणयगायने होते गात
हळुच मागुनी आले कोण कुणी कुणा दे चुंबनदान
प्रणयखेळ हे पाहुनि चित्ति विरहार्ता फुलराणी होती
तो व्योमीच्या प्रेमदेवता वार्यावरती फिरता फिरता
हळूच आल्या उतरुन खाली फुलराणीसह करण्या केली
परस्परांना खुणवुनी नयनी त्या वदल्या ही अमुची राणी
स्वर्गभूमीचा जुळवित हात नाचनाचतो प्रभात वात
खेळुनि दमल्या त्या ग्रहमाला हळुहळु लागति लपावयाला
आकाशीची गंभीर शांती मंद मंद ये अवनी वरती
वीरू लागले संशयजाल संपत ये विरहाचा काल
शुभ्र धुक्याचे वस्त्र लेवुनि हर्षनिर्भरा नटली अवनी
स्वप्नसंगमी रंगत होती तरीहि अजुनी फुलराणी ती
तेजोमय नव मंडप केला, लख्ख पांढरा दहा दिशाला
जिकडे तिकडे उधळित मोती दिव्य वर्हाडी गगनी येती
लाल सुवर्णी झगे घालुनी हासत हासत आले कोणी
कुणी बांधिला गुलाबि फेटा झकमणारा सुंदर मोठा
आकाशी चंडोल चालला हा वाङनिश्चय करावयाला
हे थाटाचे लग्न कुणाचे साध्या भोळ्या फुलराणीचे
गाउ लागले मंगल पाठ सृष्टीचे गाणारे भाट
वाजवि सनई मारुत राणा कोकिळ घे तानावर ताना
नाचु लागले भारद्वाज वाजविती निर्झर पखवाज
नवरदेव सोनेरी रविकर नवरी ही फुलराणी सुंदर
लग्न लागते सावध सारे सावध पक्षी सावध वारे
दवमय हा अंतपट फिटला भेटे रविकर फुलराणीला
वधूवरांना दिव्य रवांनी कुणी गाइली मंगल गाणी
त्यात कुणीसे गुंफित होते परस्परांचे प्रेम अहा ते
आणिक तेथिल वनदेवीही दिव्य आपुल्या उच्छवासाही
लिहीत होत्या वातावरणी फुलराणीची गोड कहाणी
गुंतत गुंतत कवि त्या ठायी स्फुर्तीसह विहराया जाई
त्याने तर अभिषेकच केला नवगीतांनी फुलराणीला
कवी: बालकवी
--------------
निसर्ग कविता फुलपाखरू !
फुलपाखरू !
छान किती दिसते । फुलपाखरू
या वेलीवर । फुलांबरोबर
गोड किती हसते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
पंख चिमुकले । निळेजांभळे
हालवुनी झुलते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
डोळे बारीक़ । करिती लुक लुक
गोल मनी जनु ते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
मी धरु जाता । येई ना हाता
दुरच ते उड़ते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
--------------
🌄 निसर्ग 🌄
लखलखता प्रकाश येई पहाटेच्या वेळी…
सुर्यातील तेजाची नवीन कोवळी किरणे सर्वांसोबत समान खेळी…
डोंगरायच्या कुशीत उगवतो सुंदर मनमोहक तेज देणारा पिवळा तांबुस सुर्याचा गोळा…
सूर्याचे दर्शन झाल्यावर होतात प्रसन्न माणसं व जमतो किलबिल करणाऱ्या पाखरांचा सोहळा…
पाखरांचा थवा उडतो नभात आनंदाने…
जणु किरणांच्या सानिध्यात फिरुनी झेप घेती भविष्याच्या रुपाने…
सुर्याची किरणे वाटे जणु त्याची लेकरं…
त्याच लेकरांचा उजेड पडुन फुलते एक एक कोमल सुगंधी फुलांची कळी सुरेख…
खळखळणारा धबधबा वाहतो दरी-दरीतुन ओथंबणाऱ्या सागरासारखा पांढरा शुभ्र…
जोड देतो हाच धबधबा, मिळुन साथ देतो मोकळ्या आकाशासारखा निरभ्र…
धबधब्याचं पाणी मिळे सर्व पशु प्राण्यांना स्वच्छ लाभदायक…
लाभाचे मोल जमतील व पाण्याचे बोल रमतील त्याहुन जीवनदायक…
थंड पाण्याचा स्पर्श जाणवतो अंगी गार गार शहारा…
शहारांमुळे बेभान होऊन मनाला मिळतोय राम्यकदायी निवारा…
हिरवं हिरवं गवत लागे पायी, जणु शालुचं मखमली…
मन नाचे धुंद होऊनी वाऱ्याच्या झुळझुळी…
डोंगर दऱ्या खोऱ्यांमधुन आवाज गुंजतो जागोजागी…
आवाजाचा पुन्हा प्रतिसाद येई मागोमागी…
जमिनीची लाल माती असते आपल्या पायाखाली…
राबणारा शेतकरी तिचं माती मस्तकी लावुन विश्राम घेतो झाडाखाली…
वर्तुळ आहे पृथ्वी त्यात व्यापलेला आहे विशाल महासागर त्याला मिळणाऱ्या प्रबलं लाटा…
लाटांचा आस्वाद घेऊनी मनाला जाणवते ऐतिहासिक शिवरायांचा मराठा…
ह्याच मायेच्या मातीत जन्मास आलो आपण धरतीची मुलं…
अंगाई गात निवांत निजणारे धरतीची मुलं स्वप्नात पाहतात आयुष्यातलं मोठं पाऊलं…
पाऊले पुढे जाऊनी स्वप्नात तयार होतो चांदण्याचा चमचमणारा एक तारा…
ताऱ्यांचे ब्रिज उठते पुढच्या आयुष्याचा साठा सारा…
आयुष्याला वळणं देऊन फुटते अंकुर रोपासारखे…
रोपाला वाढ मिळते नवं अलंकारासारखे…
पुर्ण सृष्टीचे अलंकार सामावले या सोनेरी, रुपेरी, चंदेरी निसर्गात…
या निसर्गाला पालवी फुटूनं झाडे नांदणार आनंदात…
मोठी आहे सृष्टी, मोठा आहे सागर, मोठं आहे जग, मोठी आहे प्रेमळ माती यावर खुलते मोठे स्वप्नाचे स्वर्ग…
ह्याच भाबड्या जीवाला रुजुन तयार झाले हे चमकणारे मोठे निसर्ग…
--------------------
निसर्ग कविता kusumagraj
वाहतो पाण्याचा झरा,वाहतो थंड वारा
पाहून असा नजारा,
आठवतो “समुद्र किनारा”….
समुद्राच्या किनारी रुतलेली अखंड वाळू
झोपले त्यावरी कधी,
वाटे जणू आई मायाळू…
संध्याकाळाच्या वेळी सूर्य जणू पाण्यात बुडे
संध्याकाळाच्या या दृश्याने,थवा पक्षांचा उडे…..
दिवसा नंतर रात्र संपूनी
रात्रीनंतर दिवस संपूनी
पाहून असा नजारा
आठवतो“समुद्र किनारा”….
--------------
निसर्गासारखा नाही रे सोयरा.. 🌳
निसर्गासारखा नाही रे सोयरा
गुरू सखा बंधू मायबाप
त्याच्या कुशीमध्ये सारे व्यापताप
मिटती क्षणात आपोआप
त्याच्या संगतीत फिटतो संदेह
वितळतो क्षोभ माया मोह
त्याच्या संकीर्तनी मुरविता देह
भेटतो उजेड अंतर्बाह्य
त्याच्या स्मरणाने प्रकाशते मन
उजळते जग क्षणकाली
स्थिरावते पुन्हा चळलेले चित्त
पुन्हा मूळ वाट पायाखाली
-------------
Rain poem in marathi [चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा]
चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
कारण तेव्हा तो घरात ही यायचा
छपरावर आदळून तो किती जोराने पडतोय याचा अंदाज यायचा
दाराला प्लास्टिक लावून ओघाळणाऱ्या पवळाना अडवण्यात आनंद मिळायचा
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
शाळेची तयारी करताना तो नसायचा, घरातून बाहेर पडताना नेमका हजर व्हायचा
दप्तर भिजवायचा… पुस्तकांना भिजवून स्टोव्ह वरील भांड्यावर त्यांना उताणी पडायचा
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
वरा आला की टीव्ही वरील दूरदर्शनच्या कार्यक्रमांना फुल सटॉप द्यायचा
मग बाप माझा खांद्यावर घेऊन मला अँटिना हलवायला सांगायचा
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
मग कुठून तरी तो टिपटिप करून घरात गाळायचा
त्याखाली एखादं भांड ठेवून त्यातच त्याला साचवायचा
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
गटारातलं पाणी वाढवून तो मोरीत शिरायचा
आईची चीडचीड सुरू झाली की निमूटपणे मागे परतायचा
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
गांढूळ ही जमिनीतून घराच्या कोपऱ्यात शिरायचा
मग मीठ टाकून त्याच्या अंगावरील वेदना अनुभवायच्या
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
साचलेल्या चिखलात तो पोरांना लोळवायचा
हातात शीग घेऊन मातीत खुपसून खेळायला लावायचा
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
उकिरड्याचा त्रास व्हायचा
पण तरीही पाऊस हवाहवासा वाटायचा
खरंच चाळीतला पाऊस बरा वाटायचा
कारण तेव्हा तो घरात ही यायचा
----------------
वाहतो पाण्याचा झरा,वाहतो थंड वारा
पाहून असा नजारा,
आठवतो "समुद्र किनारा"
समुद्राच्या किनारी रुतलेली अखंड वाळू
झोपले त्यावरी कधी,
वाटे जणू आई मायाळू
संध्याकाळाच्या वेळी सूर्य जणू पाण्यात बुडे
संध्याकाळाच्या या दृश्याने,थवा पक्षांचा उडे
दिवसा नंतर रात्र संपूनी
रात्रीनंतर दिवस संपूनी
पाहून असा नजारा
आठवतो "समुद्र किनारा"
कवी: बालकवी
-------------
नभ उतरू आलं..☁️
नभं उतरू आलं, चिंब थरथर वलं
अंग झिम्माड झालं, हिरव्या बहरात
अशा वलंस राती, गळा शपथा येती
साता जल्मांची प्रीती, सरंल दिनरात
वल्या पान्यात पारा, एक गगन धरा
तसा तुझा उबारा, सोडून रीतभात
नगं लागंट बोलू, उभं आभाळ झेलू
गाठ बांधला शालू, तुझ्याच पदरा
– ना. धो. महानोर
----------------
मन वेडे गुंतले पागोळ्यांत
सुरू झाल्या पाऊस धारा
निरोप घेत उकाड्याचा कसा
वाहतो आहे खुशीत वारा
उल्हास दाटला चोहिकडे
लागले सजू डोंगर रान
नदी वाहते जोमात आता
सारे विसरती जगण्याचं भान
पहात होती धरती वाट
कसा येऊन गेला बिलगून
पाऊस होता उनाड-लबाड
धरतीला पहा गेला सजवून
तपश्चर्या मोठी संपली आज
धरेने घेतले पावसाला बाहूत
नटून थटून सजली धरणी
ऊठून दिसते हिरव्या शालूत
कवी: बालकवी
----------
Rain poem in marathi [बरसून घे ना पावसा आता]
नभात विजांचे खेळ सारे
झाले आता आमचे पाहून
हाल ते सारे शेतकर्‍याचे
कठोर ढगास झाले सांगून
सारे झाले व्याकूळ फार
बळीराजा अन् धरणीमाता
किती प्रार्थना करू तुझी रे
बरसून घे ना पावसा आता
पाहू नको रे ढगा आडून
पाहतो पावसा तुझी वाट
धाव घे, सारे डुलव शेत
लावू नकोस आमची वाट
तुझ्या येण्याची झाली रे वेळ
नकोच आता उशीर करू
हात जोडून करतो विनवणी
नुकसान कोठे नको रे करू
----------------
फुलपाखरू...🦋
फुलपाखरू !
छान किती दिसते । फुलपाखरू
या वेलीवर । फुलांबरोबर
गोड किती हसते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
पंख चिमुकले । निळेजांभळे
हालवुनी झुलते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
डोळे बारीक़ । करिती लुक लुक
गोल मनी जनु ते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
मी धरु जाता । येई ना हाता
दुरच ते उड़ते । फुलपाखरू
छान किती दीसते । फुलपाखरू
-------------
टिप टिप पाऊस
झो झो वारा
गीत गाऊ पाहतो
आसमंत सारा
कडाडणारी वीज
गडगडणारे ढग
धावण्यार्‍या छत्रीतली
आपली लगबग
डराव्‌ डराव्‌ बेडकं
छम छम तळे
लेझीम हाती घेऊनी जणू
थेंब लाटेवर पळे
खळ खळ झरा
तड तड पत्रा
पावसाने भरवली बघा
ताला सुरांची जत्रा
कवी: बालकवी
-------------
paus kavita in marathi [बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी]
आतुर झाला चातक , अन आतुरले मोर
आतुरले कान , तुझा ऐकण्या तो शोर
मातीही आतुरली , तुझ्या अशा छंदासाठी
तसे आतुरले जग , तिच्या दुर्मिळ गंधासाठी
जगी एक आस आता , बस तुझ्यावरी
बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी
भू माझी माय , तिची मशागत केली
जन्मासाठी माझ्या , तिला करशील का रे ओली
पीक येईल बहरून , सारं जग दुवा देईल
आलास असा धावून , तरच साथ तुझी होईल
जगाच्या त्या पोशिंद्याला , साथ दे तू खरी
बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी
झडली पालवी , नवलाई संगे ये
साथ घे वाऱ्याची , जरा घाईतच ये
सुकं माझं मन , ओलं करण्या तू ये
अंत नको पाहू , दुःख सरण्या तू ये
सरेल सारं दुःख , खरी आस माझ्या उरी
आतुर झाला चातक , अन आतुरले मोर
आतुरले कान , तुझा ऐकण्या तो शोर
मातीही आतुरली , तुझ्या अशा छंदासाठी
तसे आतुरले जग , तिच्या दुर्मिळ गंधासाठी
जगी एक आस आता , बस तुझ्यावरी
बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी
भू माझी माय , तिची मशागत केली
जन्मासाठी माझ्या , तिला करशील का रे ओली
पीक येईल बहरून , सारं जग दुवा देईल
आलास असा धावून , तरच साथ तुझी होईल
जगाच्या त्या पोशिंद्याला , साथ दे तू खरी
बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी
झडली पालवी , नवलाई संगे ये
साथ घे वाऱ्याची , जरा घाईतच ये
सुकं माझं मन , ओलं करण्या तू ये
अंत नको पाहू , दुःख सरण्या तू ये
सरेल सारं दुःख , खरी आस माझ्या उरी
आतुर झाला चातक , अन आतुरले मोर
आतुरले कान , तुझा ऐकण्या तो शोर
मातीही आतुरली , तुझ्या अशा छंदासाठी
तसे आतुरले जग , तिच्या दुर्मिळ गंधासाठी
जगी एक आस आता , बस तुझ्यावरी
बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी
भू माझी माय , तिची मशागत केली
जन्मासाठी माझ्या , तिला करशील का रे ओली
पीक येईल बहरून , सारं जग दुवा देईल
आलास असा धावून , तरच साथ तुझी होईल
जगाच्या त्या पोशिंद्याला , साथ दे तू खरी
बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी
झडली पालवी , नवलाई संगे ये
साथ घे वाऱ्याची , जरा घाईतच ये
सुकं माझं मन , ओलं करण्या तू ये
अंत नको पाहू , दुःख सरण्या तू ये
सरेल सारं दुःख , खरी आस माझ्या उरी
बरसू दे रे नभा , तुझ्या सरीवर सरी
----------------
उनाड वारा..🌀
वारा उनाड तो
सोबतिला नभही असे दाटले
सूर्य झाकोळुन ते
बेभान बरसु लागले ..
सुरुवात झाली त्या
धुंन्द श्रावण सरीला
पुन्हा एकदा उधाण आल
मनात आठवांच्या बरसातीला ..
मंद त्या श्रावण धारा
बेभान बरसु लागतात
जाता जाता मागे मात्र
पाऊलखुणा तेव्हडया उरतात …
---------------
आभाळानं द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
धरतीनं जागा द्यावी
झाडांची आई व्हावी
झाडांनी सावली द्यावी
पक्षांची घरटी ल्यावी
पक्षांनी पंख पसरावे
आभाळात विहरावे
आभाळाने द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
Writer- पाषाणभेद
--------------
Rain poem in marathi [सुरू झाल्या पाऊस धारा]
मन वेडे गुंतले पागोळ्यांत
सुरू झाल्या पाऊस धारा
निरोप घेत उकाड्याचा कसा
वाहतो आहे खुशीत वारा
उल्हास दाटला चोहिकडे
लागले सजू डोंगर रान
नदी वाहते जोमात आता
सारे विसरती जगण्याचं भान
पहात होती धरती वाट
कसा येऊन गेला बिलगून
पाऊस होता उनाड-लबाड
धरतीला पहा गेला सजवून
तपश्चर्या मोठी संपली आज
धरेने घेतले पावसाला बाहूत
नटून थटून सजली धरणी
ऊठून दिसते हिरव्या शालूत
-------------
मंद धुंद गारवा..🌨
मंद धुंद गारवा ओल्या मातीचा सुवास
वार्‍यासोबत पाऊस ढग करतो लांबचा प्रवास
झिरमिर झिरमिर पाऊस धारा ओली चिंब झाली धरा
कण कण ऊमलून येतो घेऊन नाविन्याचा ध्यास
दूर कोठे डोंगरात मयूर ठेक्यात करतो नाच
इंद्रधनुषी सप्तरंगात देव मुगुटाचा होतो भास
तन मन चिंब चिंब कुठे बुडाले सूर्यबिंब
चंद्र चंद्र चांदण्याचा येतो सुखाची घेऊन रास
-------------
marathi poem on nisarg
आले सांगावा घेऊन
ढग गहिरे जरासे
येई पाऊस मागून
सोड मनाचे निराशे
येतो हवेत गारवा
वारा वाभरा दुवाड
किलकिले करुनिया
ठेव मनाचे कवाड
नवलाची येई खास
मत्त वळवाची माया
घेई ऊरात भरून
भुई-अत्तराचा फाया
पखरण थेंबुट्यांची
होत राही अविरत
सल कोरडे विरु दे
ओल राख अंतरात
Writer- पुरंदरे शशांक
---------------
Rain poem in marathi [पाऊस आणि तुझी आठवण]
चिंब भिजुन पावसात
मन जाऊन बसतं ढगात
मोहरतात साऱ्या भावना
आठवणींच्या कृष्ण-धवल जगात
विजांसोबत सुरु होतो
मग ढगांचा लपंडाव
आठवणींनी पुन्हा गजबजतो
माझ्या मनातील उजाड गांव
कधी साकारते इंद्रधनु
उन्हासवे ओल्या पावसात
आठवणींना मग येतो बहर
रंगांनी सजल्या दिवसात
ओंजळीत गर्द अळवाच्या
चमकतात थेंब तेजाचे
आठवणींच्या धुंद धुक्याला
नवकोंदण तव प्रेमाचे
कधी संतत धार पावसाची
कधी साथ तिस वादळाची
कधी फुले बाग आठवांची
कधी वाहे सरिता आसवांची
सागराचा उग्र अवतार
सोबतीस पर्जन्य वारा
आठवांच्या रोखण्या ऊधाणा
तोकडा मनीचा किनारा
दररोज घडे श्रावणात
मेळ ऊन पावसाचा
सोबतीस माझ्या सदैव
हा खेळ संचिताचा
-------------
एक झाड आणि चार फांद्या 🌳
एक झाड अन चार फांद्या
असेच काही जगणे असते
लक्ष विखुरली गवत पाती
तरी कुणाशी नाते नसते
सदैव आपल्या अवकाशात
अस्तित्वास असे टिकवणे
अन मुळाशी खोल खोलवर
ज्ञात अज्ञात ओल शोधणे
म्हटले तर छानच असते
हिरवी फांदी हिरवी पाने
अन कुणाची वाट पाहत
फुलाफुलातून असे बहरणे
दोन दिसांचा ऋतू नंतर
तिच धूळ माती वाहणे
जलकण आशा तहानलेली
सदैव उरात होरपळणे
एक वादळ पानापानात
सर्वस्वाला व्यापून उरले
अन विजेची तार लखलख
ल्याया तनमन उत्सुकले
-----------
हिरवेगार कुठे गाव दिसेना…
धरणी माता जागा देईना
काही केल्या राग शमेना
अशी माझ्यावर कोपली
श्रावणातही मिश्किल हसली…
धरणी माता जागा देईना
सुखद काही वर्षाव करीना
तलावात मृगजळा विना काही दिसेना
आपात मज हा आता सोसेना….
धरणी माता जागा देईना
पाल्ये तिची वने झाली जुनी
माथ्यावर ओकतोय सुर्य अग्नी
केली लेकरांवरची माया अळणी…
धरणी माता जागा देईना
कुशीत तिच्या थारा देईना
पायांची होते लाही लाही
थेंबाथेंबा साठी भटकंती ठाई ठाई….
धरणी माता जागा देईना
वातावरणाची झीज भरेना
काही केल्या राग शमेना
हिरवेगार कुठे गाव दिसेना.
-----------------
paus kavita in marathi [पाऊस गातो गाणे]
टिप टिप पाऊस
झो झो वारा
गीत गाऊ पाहतो
आसमंत सारा
कडाडणारी वीज
गडगडणारे ढग
धावण्यार्‍या छत्रीतली
आपली लगबग
डराव्‌ डराव्‌ बेडकं
छम छम तळे
लेझीम हाती घेऊनी जणू
थेंब लाटेवर पळे
खळ खळ झरा
तड तड पत्रा
पावसाने भरवली बघा
ताला सुरांची जत्रा
-------------
मोती
थबथबली, जलदाली
रंगहि ते सुंदरता
व्योमपटी कृष्ण कुणी
नील कुणी गोकर्णी
तेजात चकमकती
जणु ठेवी आणुनिया
कोठारी पाहुनि ते
न्याहळुनी मग हाते
मधु मोती
---------
ओसाड रान हे खुपते रुपते आत
भणभणतो वारा उगाच वेडा त्यात
नि:सार वाटते शुष्क शुष्क गवतात
तुटलेले जीवन व्यर्थ खुणावित जात
येताच सरी त्या माळ होत सुस्नात
सळसळते जीवन एकजीवसे संथ
ही रानफुले इवलीशी गिरक्या घेत
वार्‍यावरी गाणे गाती मस्त मजेत
हा निसर्ग वेडा खुळावितो जीवास
जगण्याचे देतो कारण खासेखास
Writer- पुरंदरे शशांक
----------
marathi poems on nature [निसर्गासारखा नाही रे सोयरा ]
निसर्गासारखा नाही रे सोयरा
गुरू सखा बंधू मायबाप
त्याच्या कुशीमध्ये सारे व्यापताप
मिटती क्षणात आपोआप
त्याच्या संगतीत फिटतो संदेह
वितळतो क्षोभ माया मोह
त्याच्या संकीर्तनी मुरविता देह
भेटतो उजेड अंतर्बाह्य
त्याच्या स्मरणाने प्रकाशते मन
उजळते जग क्षणकाली
स्थिरावते पुन्हा चळलेले चित्त
पुन्हा मूळ वाट पायाखाली
-------------
निंब जांब जांभळ शेंदरी । तुळशी बहुतचि झांक मारी ।
जणुं काय ती येई धांवुनि । असेंच वाटे पहा साजणी ।
पुढें पाहिलीं खैरीं झाडें । तशीच मोठी मेंदी वाढे ।
जाइजुई ती फार वाढली । गुंफा मोठी बहुतचि झाली ।
अशा वनीं मीं ऐकिलि मुरली । तिला ऐकुनि वृत्ति निमाली ।
काय कथूं त्या सुस्वर नादा । पुढें पाहिलें रम्य मुकुंदा ।
गोपांनीं तो वेष्टित झाला । गळीं फुलांचा हार शोभला ।
कटिं पीतांबर सुंदर दिसला । गोप खेळती नाना लीला ।
कितिक खेळती आटयापाटया । कितिक खेळती दांडु विटया ।
अशा करिति ते नाना लीला । देवहि भक्ताआधिन झाला ।
वाटतें जावें, तत्कमलमुखा पाहावें ॥
Writer- बालकवीं
-----------------
Rain poem in marathi पाऊस कविता
एकदा पावसाने तुला विचारले.
साधारण कधी येऊ?
तर तू म्हणालीस,
-इच्छा नसताना.
पावसात तू जितकी चिंब भिजायचीस
तितकीच माझ्याकडे येताना कोरडी.
मग तूच मला गोष्ट सांगितलीस,
आपण दोघं ज्या कागदी नावेवर बसलो होतो
ती उलटल्याचई.
नंतर पावसाचे आणि तुझे वैर झाले.
तो वेगळ्याच टापूत बरसू लाघला
आणि तू वेगळ्या
मी मधल्यामध्ये कोरड्या नदीसारखा
आतून झिरपू लागलो.
नंतर नंतर
पाऊस आलच नाही
कधी तरी येईन एवढंच म्हणाला आणि
बी रुजल्यानंतरचं वाट पाहणं
आपण दोघाणि स्वीकारलं
समजूतदारपणे.
---------------