मनमोहक पाऊस कविता | Beautiful Poem On Rain In Marathi
पाऊस कविता मराठी चारोळ्या – Rain Poems in Marathi : पावसाच्या धारा चराचरात आनंद पसरवण्याचे कार्य करीत असतात. आणि जेव्हा पावसाळ्यातील पहिला पाऊस येतो तेव्हा तर तो आनंद अतिशय वेगळाच असतो. अनेक कवी, शायर, गझलकार पावसाचे वर्णन वेगवेगळ्या सुंदर शब्दांमध्ये करीत असतात. पाऊस आल्याने चारही बाजूंना हिरवळ आणि नैसर्गिक सौंदर्याचे साम्राज्य निर्माण होते. जर पाऊस पडला नाही तर हे सर्व सौन्दर्य अनुभवण्यास कधीही येणार नाही.
पाऊस कविता मराठी | Rain poems in marathi
आला पाऊस मातीच्या वासांत ग
मोती गुंफ़ित मोकळ्या केसांत ग
आभाळात आले, काळे काळे ढग
धारा कोसळल्या, निवे तगमग
धुंद दरवळ, धरणीच्या श्वासात ग ॥ १ ॥
कोसळल्या कश्या, सरीवर सरी
थेंब थेंब करी नाच पाण्यावरी
लाल ओहळ वाहती जोसांत ग ॥ २ ॥
लिबोळ्यांची रास कडूनिंबाखाली
वारा दंगा करी, जुइ शहारली,
चाफा झुरतो, फुलांच्या भासात ग ॥ ३ ॥
झाडांवरी मुके, पाखरांचे थवे
वीज लालनिळी, कशी नाचे लवे
तेजाळते उभ्या अवकाशांत ग ॥ ४ ॥
वीज कडाडतां, भय दाटे उरीं
एकलि मी इथे, सखा राहे दुरी
मन व्याकूळ, सजणाच्या ध्यासांत ग ॥ ५ ॥ – शांता शेळके
-----------
पाऊस कविता मराठी (Rain poems in marathi)
Paus Sad Kavita
कोपलास का रे,
तू माझ्यावरती,
कट्टी नेहमी असते,
तुझी मराठवाड्यावरती..
रवी काका रागावून,
जाळी आमची धरती..
सांग वरून कधी
करशील प्रीत आम्हांवरती..
तुझी काळी आई
बघ हाक मारती,
शपथ तुला लेकरा
विसरू नको रे नाती..
लेक काळ्या मातीचा,
प्राण डोळ्यात आणती,
हट्ट सोड सख्या,
ये रे पाहुणचारासाठी..
------------------------
Ye Re Ye Re Pavsa Kavita | येरे येरे पावसा कविता
येरे येरे पावसा, तुला देतो पैसा,
पैसा झाला खोटा, पाऊस आला मोठा..
ये ग ये ग सरी, माझे मडके भरी,
सर आली धाउन,
मडके गेले वाहुन..!
---------------
पाउस कविता मराठी (Paus Kavita Marathi)
पाऊस कविता मराठी
काल पाऊस पडून गेला,
आणि तुझी आठवण सोडून गेला..
तुइया स्पर्शाची जाणीव करत,
तो थेंबांना ओंजळीत साठवून गेला..
पाऊस पडत होता बाहेर पण,
रात्रभर डोळ्यातून वाहून गेला..
अंगावर माइया ओघळणारा
तो थेंब मनाला स्पर्शून गेला..
भिजलेला तो क्षण आपला
माझ्या नसानसात भिनून गेला..
पाऊस पडत होता बाहेर पण
मनात माझ्या रुतून गेला..
बघ तो ढग ही माझ्या सारखा
तुझ्या प्रेमात पडून गेला..
तुझ्या विरहामध्ये तो वेडा
संपूर्ण रात्र रडून गेला..
पाऊस पडत होता बाहेर पण
मला आठवणींच्या लाटेत बुडवून गेला..
ओलीचिंब तुझी आठवण
पुन्हा जाणवून गेला..
विरहाचे धागे मनामध्ये
पुन्हा नव्याने बांधून गेला..
पाऊस पडत होता बाहेर पण
वेड जीवाला लावून गेला..
तू दिलेल्या जखमांना,
तो पुन्हा एकदा कोरून गेला..
खपल्या काडत तो जखमांना
पुन्हा उकरून गेला..
पाऊस पडत होता बाहेर पण
खोल जखम मनाला देऊन गेला..
( Credit: Rakesh Shinde)
------------------
पुन्हा कालचा पाउस कविता मराठी
आत्ता पावसाळा येईल
मन पुन्हा ओलं होईल
छत्री उघडू उघडू म्हणता
चिंब चिंब होऊन जाईल
कुणी तरी पावसा कडे
डोळे लाउन पहातंय
मळभ दाटल्या डोळ्यांचं
मन मात्र गातय
पाउस कधी मुसळधार
पाउस कधी रिपरीप
पाउस कधी संततधार
पाउस कधी चिडीचीप
आभाळभर डोळे आता
शोधत आहेत पाउस
कुणालाच दिसत नाही
पापण्यांमधला पाउस
खोल आठवणीचं बीज
अंकुरून येतं मनावर
वसंतात छाटलं असलं
तरी मन नसतं भानावर
-------------
पावसावर मराठी कविता | Paus Kavita Marathi
आसवां परी ढग बरसूनी या वे,
मना च्या का ळो खा त जणूचां दणेच फुला वे,वे
भि रभि रणाऱ्या वा -या सवे गी त नवे प्री ती चे गा वे,
आसवां परी ढग सा रे ओसंडून या वे…..
----------------------
Rain Poems in Marathi
मना च्या गा भा ऱ्या त जणूऋतूंचे मेळेच भरा वे,
स्वर्गा चे सुख सा रे या भूमीवरी उतरा वे,
नभी चे चां दणेसा रे पा ऊस येता लुप्त व्हा वे,
चां दण्यां च्या वि रहा त जणूचंद्रा नेही अश्रू बरसवा वे…..
दुः खा ती ल दुः खेल्या ला पा ऊस जणूसखा सो यरा च आहे,
को ण म्हणतं पा ऊस फक्त प्री तच बरसवतो ,
वि रहा ती ल कि त्येकां च्या अश्रुंचे जणूतो कि ना रेच तो डतो ,
ओसंडून दुः ख वा हा यला टि पुसां चे का रणही देतो ,
वि रहा ती ल कि त्येकां च्या अश्रुंचे जणूतो कि ना रेच तो डतो …..
----------------
पहिला पाऊस कविता | 1st Rain Poems In Marathi
भेट तुझी माझी स्मरते अजुन त्या दिसाची ।
धुंद वादळाची होती रात्र पावसाची ।।
कुठे दिवा नव्हता, गगनी एक ही न तारा ।
आंधळ्या तमातुन वाहे आंधळाच वारा ।
तुला मुळी नव्हती बाधा भीतिच्या विषाची ।।
क्षुद्र लौकिकाची खोटी झुगारून नीती ।
नावगाव टाकुनि आली अशी तुझी प्रीती ।
तुला परी जाणिव नव्हती तुझ्या साहसाची ।।
केस चिंब ओले होते, थेंब तुझ्या गाली ।
ओठांवर माझ्या त्यांची किती फुले झाली ।
श्वासांनी लिहिली गाथा प्रीतिच्या रसाची ।।
सुगंधीच हळव्या शपथा, सुगंधीच श्वास ।
स्वप्नातच स्वप्न दिसावे तसे सर्व भास ।
सुखालाहि भोवळ आली मधुर सुवासाची ।। – मंगेश पाडगावकर
----------------
Marathi Paus Kavita
पाऊस आलाय…
पाऊस आलाय….भिजून घ्या
थोडा मातीचा गंध घ्या
थोडा मोराचा छंद घ्या
उरात भरून आनंद घ्या..
आलाय पाऊस…..भिजून घ्या
बघा समुद्र उसळतोय
वारा ढगांना घुसळतोय
तुम्हीही त्यांच्यात मिसळून घ्या..
आलाय पाऊस…..भिजून घ्या
ऑफ़ीस रोजच गाठत असतं
काम नेहमीच साठत असतं
मनातून भिजावंसं वाटत असतं
मनाची हौस पुरवून घ्या..
आलाय पाऊस…..भिजून घ्या
सर्दी पडसे रोजचेच..
त्याला औषध तेच तेच..
प्यायचेच आहेत नंतर काढे ,
आधी अमृत पिऊन घ्या..
आलाय पाऊस…..भिजून घ्या
बघा निसर्ग बहरलाय
गारव्याने देहही शहारलाय
मनही थोडं मोहरून घ्या..
आलाय पाऊस…..भिजून घ्या – नितेश होडबे
-------------
परतीचा पाऊस कविता | Lovely Rain Poems In Marathi
आत्ता पावसाळा येईल
मन पुन्हा ओलं होईल
छत्री उघडू उघडू म्हणता
चिंब चिंब होऊन जाईल
कुणी तरी पावसा कडे
डोळे लाउन पहातंय
मळभ दाटल्या डोळ्यांचं
मन मात्र गातय
पाउस कधी मुसळधार
पाउस कधी रिपरीप
पाउस कधी संततधार
पाउस कधी चिडीचीप
आभाळभर डोळे आता
शोधत आहेत पाउस
कुणालाच दिसत नाही
पापण्यांमधला पाउस
खोल आठवणीचं बीज
अंकुरून येतं मनावर
वसंतात छाटलं असलं
तरी मन नसतं भानावर
---------
70+ पाऊस कविता व मराठी चारोळ्या | Rain Poems in Marathi
बरंच काही,
आपण मागायच्याही आधी
पाऊस देऊन जातो..
सांडून जातो धुवांधार
आसुसलेलं, थबकलेलं..
बरंच काही
मोकळं मोकळं करून जातो..
पाऊस सांगत नाही
त्याच्या मनातलं यायच्या आधी,
पण आपल्या मनातलं
सारं काही शहाण्यासारखं समजून घेत
हवं तेव्हा, हवा तसा
आपल्यासाठीच भरून येतो..
निवळशंख पाणी
एक थेंब, दोन थेंब..
आभाळभर रांगच रांग;
पुन्हा थेंब, त्यात पाऊस..
नितळ नितळ करत जातो,
बरंच काही, आपण मागायच्याही आधी
पाऊस देऊन जातो..
--------------
पहिला पाऊस | Paus Marathi Kavita | Marathi Kavita on Rain | Poems on Rain in Marathi
पहिल्या पावसाच्या पडण्याने
मना-मनाचा आनंद उदंड होतो
पहिल्या पावसाच्या भिजण्याने
इथे मातीचा सुध्दा सुगंध येतो
मात्र या नैसर्गिक रीतीवरतीही
प्रदुषणीय प्रताप होऊ शकतो
अन् पहिल्या पावसाचा कुठे
दुर्गंध सुध्दा येऊ शकतो,...!
विशाल मस्के
सौताडा,पाटोदा,बीड.
--------------
अग्गोबाई ढग्गोबाई, लागली कळ ।
ढगाला उन्हाची केवढी झळ ।
थोडी न्‌ थोडकी लागली फार ।
डोंगराच्या डोळ्याला पाण्याची धार ।।
वारा वारा गरागरा सो सो सूम्‌ ।
ढोल्या ढोल्या ढगात ढुम ढुम ढुम ।
वीजबाई अशी काही तोऱ्यामधे खडी ।
आकाशाच्या पाठीवर चमचम छडी ।।
खोलखोल जमिनीचे उघडून दार ।
बुडबुड बेडकाची बडबड फार ।
डुंबायला डबक्याचा करूया तलाव ।
साबु-बिबु नको थोडा चिखल लगाव ।। – संदीप खरे
---------------
ढगांचा गडगडाट आणि
विजांचा कडकडाट
ओल्या मातीचा कोवळा गंध
चालला तो चिंब
वसुंधरेला भिजवून सृष्टीला विजयाची देऊनी सलामी
परतूनी चालली पावसाची स्वारी
श्रीगजाननावरती वाहूनी अक्षता
नवरात्रीत अंबेमातेसोबत
रास तो खेळला
ढोलताशांसंगे रंगत त्याची न्यारी
परतूनी चालली पावसाची स्वारी
इंद्रधनुचे नभी उधळूनी रंग
ढगांचे पुंजकेही झाले खेळात दंग
रेशमाच्या सरींचा
इंद्रधनुचे नभी उधळूनी रंग
ढगांचे पुंजकेही झाले खेळात दंग
पानाफुलासोबत संग रोमांचित झाले
सृष्टीचे अंग अंग
----------
कातर वेळचा गार वारा,
तुझी स्मृती घेऊन भेटतो,
मिट्ट काळोख येता गारवा,
पाऊस अलगद मनात दाटतो
----------
बाहेर पाऊस पडतोय
आणि मला तुझी आठवण सतावतेय
त्या खोल डोहात पुन्हा डुबकी नको
असं म्हणून मन लगेच हृदयाला बजावतंय
पाऊस जोरात आला परतीचा
तू तशी परतून येशील का?
जिथून उगम झाला आपल्या प्रेमाचा
त्या महासागरात पुन्हा विलीन होशील का?
तू निघून गेलीस माझ्याजवळून
इतरांच्या आयुष्यात ओलावा देण्यासाठी
हा पाऊस जसा जाऊन पुन्हा परत येतो
तशी परत येशील का?
तो ओलावा देणंसुद्धा कठीणच होतं तुझ्यासाठी,
पण तरीही तू तुझ्या मनाला तयार केलंस
आपल्याच माणसांच्या आनंदासाठी
आपल्याच माणसाला सोडून दिलंस
पाऊस तर खरोखर परत येतो
आपल्या उगमस्थानास भेटण्या
तुझीच प्रतीक्षा असेल मला
तुझ्या सोबतीची असलेली माझी तृष्णा शमविण्या…– शब्दार्थजीवन
-----------
70+ पाऊस कविता व मराठी चारोळ्या | Rain Poems in Marathi
मधुनीच वीज थरथरते
क्षण प्राण उजळुनी विरते
करी अधिक गहन अंधारा रे
बाहेर बरसती धारा रे
स्थिर अचल दिशांतुन दाही
निःशब्द वेदना काही
का व्याकुळ आज किनारा रे
बाहेर बरसती धारा रे
मी उन्मन, काही सुचेना
लाटांत निमंत्रण प्राणां
भरतीत मलाच इशारा रे
बाहेर बरसती धारा रे
हे मुक्त अनावर सगळे
आकाश इथून मज दिसले
घर गमे आज मज कारा रे
बाहेर बरसती धारा रे
मी उन्मन, काही सुचेना
लाटांत निमंत्रण प्राणां
भरतीत मलाच इशारा रे
बाहेर बरसती धारा रे – मंगेश पाडगावकर
----------
झिमझिम झरती श्रावणधारा धरतीच्या कलशात।
प्रियाविण उदास वाटे रात ।।
बरस बरस तू मेघा रिमझिम, आज यायचे माझे प्रियतम ।
आतुरलेले लोचन माझे बघती अंधारात ।।
प्रियाविण उदास वाटे रात ।।
प्रासादी या जिवलग येता, कमळमिठीमधि भृंग भेटता ।
बरस असा की प्रिया न जाइल माघारी दारात ।।
प्रियाविण उदास वाटे रात ।।
मेघा असशी तू आकाशी, वर्षातुन तू कधी वर्षसी ।
वर्षामागुन वर्षति नयने, करिती नित बरसात ।।
प्रियाविण उदास वाटे रात ।। – पी. सावळाराम
---------
हा पहिला पाऊस कविता मराठी
सुखावणारा हा पहिला पाऊस
मला नित्य वेगळा भासतो
मनात साठलेल्या आठवणींना
हळूच ओले करतो
मग या अल्लड पावसात मी
जणू बेधुंद होऊन नाचतो
अन् सरी अलगद झेलताना
बालपणांतील आठवणीत रमतो
पावसाच्या सरी अंगावर येताच
मी चिंब चिंब भिजून जातो
अन् लहान होऊन जरासा
खट्याळ खोड्या मी करतो
हवा हवासा वाटणारा हा पाऊस
नेहमीच आनंदाचे क्षण घेऊन येतो
धावपळीच्या जीवनातही पुन्हा
बालपणाचे सुखद क्षण देऊन जातो…
-----------
पाऊस कविता मराठी शांता शेळके
आला पाऊस मातीच्या वासांत ग
मोती गुंफ़ित मोकळ्या केसांत ग
आभाळात आले, काळे काळे ढग
धारा कोसळल्या, निवे तगमग
धुंद दरवळ, धरणीच्या श्वासात ग ॥ १ ॥
कोसळल्या कश्या, सरीवर सरी
थेंब थेंब करी नाच पाण्यावरी
लाल ओहळ वाहती जोसांत ग ॥ २ ॥
लिबोळ्यांची रास कडूनिंबाखाली
वारा दंगा करी, जुइ शहारली,
चाफा झुरतो, फुलांच्या भासात ग ॥ ३ ॥
झाडांवरी मुके, पाखरांचे थवे
वीज लालनिळी, कशी नाचे लवे
तेजाळते उभ्या अवकाशांत ग ॥ ४ ॥
वीज कडाडतां, भय दाटे उरीं
एकलि मी इथे, सखा राहे दुरी
मन व्याकूळ, सजणाच्या ध्यासांत ग ॥ ५ ॥
----------
ढग दाटूनि येतात, मन वाहूनी नेतात ।
ऋतु पावसाळी सोळा, थेंब होऊनी गातात ।।
झिम्मड पाण्याची, अल्लड गाण्याची । सर येते माझ्यात ।।
माती लेऊनीया गंध, होत जाते धुंद धुंद ।
तिच्या अंतरात खोल अंकुरतो एक बंध ।
मुळे हरखूनि जातात, झाडे पाऊस होतात ।
ऋतु पावसाळी सोळा थेंब होऊनी गातात ।।
झिम्मड पाण्याची ……
सुंबरान गाऊ या रं, सुंबरान गाऊ या ।
झिलरी झिलरी आम्ही तुम्ही, सुंबरान गाऊ या ।
सुंबरान गाऊ या रं, सुंबरान गाऊ या ।।
जीव होतो ओला चिंब, घेतो पाखराचे पंख ।
साऱ्या आभाळाला देतो एक ओलसर रंग ।
शब्द भिजूनि जातात अर्थ थेंबांना येतात ।
ऋतु पावसाळी सोळा थेंब होऊनी गातात ।।
झिम्मड पाण्याची …….अशोक पत्की
-----------
पहिला पाऊस कविता मराठी (Pahila paus kavita)
आल्या पावसाच्या धारा
संगे घेऊनिया वारा
पानापाचोळ्यांचा सडा
उडे गगनात सारा
मेघ नभात साचता
कृष्ण धवलं नजारा
आल्या चैतन्याच्या लाटा
मोर फुलवी पिसारा
साऱ्या सृष्टीचा पसारा
भिजे चिंब चिंब सारा
वैशाखात तापलेल्या गंध
मातीचा तो न्यारा
धुंद होऊन विद्युलता
करी प्रकाशाचा मारा
साथ देई मेघराजा
वाजे सृष्टीचा नगारा
-----------
केतकीच्या बनी तिथे, नाचला ग मोर ।।
गहिवरला मेघ नभी सोडला ग धीर ।।
पापणीत साचले, अंतरात रंगले ।
प्रेमगीत माझिया मनामनात धुंदले ।
ओठांवरी भिजला ग आसावला सूर ।।
भावफूल रात्रिच्या अंतरंगि डोलले ।
धुक्यातुनी कुणी आज भावगीत बोलले ।
डोळियांत पाहिले, कौमुदीत नाचले ।
स्वप्नरंग स्वप्नीच्या सुरासुरांत थांबले ।
झाडावरी दिसला ग भारला चकोर ।। – अशोक परांजपे
---------
Tila Paus Avadto Kavita
तिला पाऊस आवडतो,
आणि मला पावसात ती..
तिला भिजायला आवडतं,
मला भिजतांना ती..
तिला बोलायला आवडतं,
आणि मला बोलतांना ती
-----------
ढगांचा गडगडाट, विजांचा कडकडाट,
गारठलेल्या संध्याकाळी हिरवीचिंब पायवाट..
कोणी धावतांना धडपडतोय, कोणी कोणाला सावरतोय,
कोणी सखीचा हात धरताना मनातल्या मनात बावरतोय..
बरसणाऱ्या धारांमध्ये कोणी शोधतोय हरवलेले क्षण,
कोणी पावसात आसवे लपवून हलके करतोय आपले मन,
कोणा साठी गर्द गहिरा, कोणा साठी हिरवे रान,
पाऊस म्हणजे वेगळीच धंदी हरवून जाई मनाचे भान..
-----------
Paus Kavita Marathi
पाऊसाच्या थेंबांनी अंगावर शहारे आणले,
पुन्हा आठवणींच्या जगात मला नेऊन टाकले
आठवताच साऱ्या जुन्या आठवणी,
मन आलं पुन्हा माझं॑ भरुनी..
ठरवले आता नाही जगायचे भूतकाळाच्या जगात,
पण वर्तमान अडकून बसला अजूनही त्याच्या जाळ्यात..
आज आहे पाऊस नव्या आठवणींचा पुन्हा,
तरी डोळ्यात साठून बसला पाऊस मात्र जुनाच..
---------
गो पा वसा ची (मरा ठी क ता )
टपटप टपटप प प प प पा ऊस आ दा री
गम्मत जम्मत गो त्या ची ऐका आता भा री
पा ण्या ग ओढ आका ची
उंच उंच आभा ळी सैर करण्या ची
सुर्या ने के कबु सैर करवण्या चे
एका अटी वर, ज नी वर परत या यचे
सूर्य मग ता प , झा खुप
पा ण्या त्या ने गरम वा फेचे प
घों घों घों घों सों सों सों सों र रणा रा वा रा
हके फुके पंख आता ळणा र पा ण्या
सूर्या ने पा ण्या स पंख वा फेचे
पा णी झा खुष , त्या वेध आभा ळा चे
हके हो उन पा णी उंच उंच गे
आभा ळा त उडण्या चे स्व पूर्ण झा
उडता ना वा फे , थंडी वा ज फा र
आ त्या तून तया र झा पा ण्या चे तुषा र
गडगड गडगड धडा म धुडूम जम ढग का ळे
का ळा कु का ळो ख सगळी कडे
आढ झा ज ढगां च्या जहा जा त
आका तून सैर क ग मा खा त
ढगां चे जहा ज डों गर मा थ्या वर उतर
त्या तून पा ण्या चे तुषा र बा हेर उड
वेगा ने ते पा णी ज नी वर बरस
आका ची सफर कन घरी परत आ
खळखळ खळखळ झुळझुळ झुळझुळ झरे वा ग
रा नो रा नी पा नो पा नी रवे रंग फु
आका च्या सफरी मध्ये जा मो ठी झा
न पा त पा ण्या ची सर खा आ
ज नी वरी पा णी हो ते मा ती ने भर
आका तून येता ना हो उन आ
सर्ग आहे, खरा मया गा र
नेमे पा ऊस, त्या चे अनंत उपका र
---------------
Paus Poem in Marathi
चिंब भिजून पावसात
मन जाऊन बसतं ढगात
मोहरतात साऱ्या भावना
आठवणींच्या कृष्ण – धवल जगात
विजांसोबत सुरु होतो
मग ढगांचा लपंडाव
आठवणींनी पुन्हा गजबजतो
माझ्या मनातील उजाड गाव
कधी साकारते इंद्रधनु
उन्हासवे ओल्या पावसात
आठवणींना मग येतो बहर
रंगांनी सजल्या दिवसात
ओंजळीत गर्द अळवाच्या
चमकतात थेंब तेजाचे
आठवणींच्या धुंद धुक्याला
नवकोंदण तव प्रेमाचे
कधी संतत धार पावसाची
कधी साथ तीस वादळाची
कधी फुले बाग आठवांची
कधी वाहे सरिता आसवांची
सागराचा उग्र अवतार
सोबतीस पर्जन्य वारा
आठवांच्या रोखण्या ऊधाणा
तोकडा मनीचा किनारा
दररोज घडे श्रावणात
मेळ ऊन पावसाचा
सोबतीस माझ्या सदैव
हा खेळ संचिताचा..
---------
पाऊस आलाय भिजून घ्या
पाऊस आलाय?.भिजून घ्या
थोडा मातीचा गंध घ्या
थोडा मोराचा छंद घ्या
उरात भरून आनंद घ्या..
आलाय पाऊस?..भिजून घ्या
बघा समुद्र उसळतोय
वारा ढगांना घुसळतोय
तुम्हीही त्यांच्यात मिसळून घ्या..
आलाय पाऊस?..भिजून घ्या
ऑफ़ीस रोजच गाठत असतं
काम नेहमीच साठत असतं
मनातून भिजावंसं वाटत असतं
मनाची हौस पुरवून घ्या..
आलाय पाऊस?..भिजून घ्या
सर्दी पडसे रोजचेच..
त्याला औषध तेच तेच..
प्यायचेच आहेत नंतर काढे ,
आधी अमृत पिऊन घ्या..
आलाय पाऊस?..भिजून घ्या
बघा निसर्ग बहरलाय
गारव्याने देहही शहारलाय
मनही थोडं मोहरून घ्या..
आलाय पाऊस?..भिजून घ्या
----------
पाऊस मनीचा कविता मराठी
पाऊस मनीचा कधी सरणार आहे
काठोकाठ प्याला आता भरणार आहे
बंध मनाचे सारे तुटले आता हे
दुःख आसवांत सजणार आहे
अडखळले जे गीत निःशब्द भावनांचे
शब्दातून ओठावर ते फुलणार आहे
यातना हृदयातल्या डोळ्यांत साचलेल्या
सांग कधी दुःखात भिजणार आहे
सावली आता मज सोडून जाणार
अंधारच तिचे अस्तित्व पुसणार आहे
----------
दरवर्षीप्रमाणे यंदाही तो मनसोक्त बरसला,
जमिनीशी मिलन झाल्याच्या आनंदात हलकेच हसलायाही वर्षी दरवळला मातीचा सुगंध,
थंडगार वाऱ्याच्या स्पर्शाने शहारले सर्वांग – वेद बर्वे
-------------
पाऊस (Rain poem in Marathi)
ढगांचा गडगडाट, विजांचा कडकडाट,
गारठलेल्या संध्याकाळी हिरवीचिंब पायवाट…
कोणी धावताना धडपडतोय, कोणी कोणाला सावरतोय, कोणी सखीचा हात धरताना मनातल्या मनात बावरतोय… बरसणाऱ्या धारांमध्ये कोणी शोधतोय हरवलेले क्षण
कोणी पावसात आसवे लपवून हलके करतोय आपले मन… कोणासाठी गर्द गहिरा कोणासाठी हिरवे रान
पाऊस म्हणजे वेगळीच धुंदी हरवून जाई मनाचे भान…
---------
पहिला तुफान पाऊस आणि तुझी आठवण….
एकाच छत्रीत कणीस खात मनसोक्त आनंद
समुद्रकाठी जाऊन येणाऱ्या गार वाऱ्याचा स्पर्श
तुझ्या जवळ असण्याने येणारी शिरशिरी – दिपाली नाफडे
------------
दरवर्षीप्रमाणे यंदाही तो मनसोक्त बरसला,
जमिनीशी मिलन झाल्याच्या आनंदात हलकेच हसला
याही वर्षी दरवळला मातीचा सुगंध,
थंडगार वाऱ्याच्या स्पर्शाने शहारले सर्वांग
यंदाही नकळत तिच्यासाठी चार ओळी स्फुरल्या,
मनातल्या भावना अलगद ओठांवर तरळल्या
ओठांवरील शब्द लागलीच कागदावर उतरवले,
तिच्यापर्यंत पोहचवण्यासाठी ते लिफाफ्यात बंद केले
बरेच महिने तिच्याशी संवाद न झाल्यामुळे मन थोडे उदास होते,
मात्र आता हातातल्या लिफाफ्याने मनाला पुन्हा प्रफुल्लित केले होते
तडक उठलो, दारामागे लटकवलेली छत्री घेतली,
पत्र छातीशी कवटाळलेआणि पावलं पोस्टाकडे वळवली
मनात थोडीशी धाकधुक होती, आता तरी तिचा राग जाईल का याची चिंता होती
दूर सारुन साऱ्या विचारांना, प्रसन्न मुद्रेने दरवाजा उघडला,
इतक्यात तिच्या गावचा पाहुणा लग्नाची पत्रिका घेऊन उंबऱ्यात धडकला – वेद बर्वे
----------
वादलवारं सुटलं गो, वाऱ्यानं तुफान उठलं गो ।
भिरभिर वाऱ्यात, पावसाच्या माऱ्यात,
सजनानं होडीला पान्यात लोटलंय् ।।
वादलवारं सुटलं गो !
गडगड ढगांत बिजली करी ।
फडफड शिडात धडधड उरी ।
एकली मी आज घरी बाय ।
संगतीला माझ्या कुनी नाय ।
सळसळ माडांत, खोपीच्या कुडात,
जागनाऱ्या डोल्यांत सपान मिटलं ।।
वादलवारं सुटलं गो !
सरसर चालली होडीची नाळ ।
दूरवर उठली फेसाची माळ ।
कमरेत जरा वाकूनिया ।
पान्यामंदी जालं फेकूनिया ।
नाखवा माजा, दर्याचा राजा,
लाखाचं धन त्यानं जाल्यात लुटलं ।।
वादलवारं सुटलं गो ! – शांता शेळके
---------
रिमझिम पाऊस पडे सारखा,
यमुनेलाही पूर चढे,
पाणीच पाणी चहूकडे, ग बाई,
गेला मोहन कुणीकडे ।।
तरुवर भिजले भिजल्या वेली,
ओली चिंब राधा झाली,
चमकुन लवता वरती बिजली,
दचकुन माझा ऊर उडे ग बाई,
गेला मोहन कुणीकडे ।।
हाक धावली कृष्णा म्हणुनी,
रोखुनी धरली दाही दिशानी,
खुणाविता तुज कर उंचावुनी,
गुंजत मंजुळ मुग्ध चुडे ग बाई,
गेला मोहन कुणीकडे ।।
जलाशयाच्या लक्ष दर्पणी,
तुझेच हसरे बिंब बघुनी,
हसता राधा हिरव्या रानी,
पावसातही ऊन पडे, ग बाई,
गेला मोहन कुणीकडे ।। – ग. दि. माडगूळकर
--------
श्रावणमासी हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे ।
क्षणात येते सरसर शिरवे क्षणात फिरूनी ऊन पडे ।।
वरती बघता इंद्रधनूचा गोफ दुहेरी विणलासे ।
मंगल तोरण काय बांधिले नभोमंडपी कुणी भासे ।।
झालासा सूर्यास्त वाटतो, सांज अहाहा ! तो उघडे ।
तरूशिखरांवर, उंच घरांवर पिवळे पिवळे ऊन पडे ।।
उठती वरती जलदांवरती अनंत संध्याराग पहा ।
सर्व नभावर होय रेखिले सुंदरतेचे रूप महा ।।
बलाकमाला उडता भासे कल्पसुमांची माळचि ते ।
उतरूनि येती अवनीवरती ग्रहगोलचि की एकमते ।।
फडफड करूनी भिजले अपुले पंख पाखरे सावरिती ।
सुंदर हरिणी हिरव्या कुरणी निजबाळांसह बागडती ।।
खिल्लारे ही चरती रानीं, गोपही गाणी गात फिरे ।
मंजुळ पावा गाय तयाचा श्रावणमहिमा एकसुरे ।।
सुवर्णचंपक फुलला, विपिनी रम्य केवडा दरवळला ।
पारीजातही बघता भामारोष मनीचा मावळला ।। – बालकवी – त्र्यंबक बापूजी ठोंबरे
--------
घन घन माला नभी दाटल्या, कोसळती धारा ।
केकारव करी मोर काननी उभवून उंच पिसारा ॥धृ.।।
कालिंदीच्या तटी श्रीहरी ।
तशात घुमवी धुंद बासरी ।
एक अनामिक सुगंध येतो, ओल्या अंधारा ॥१॥
कोसळती धारा ।।
वर्षाकालिन सायंकाली
लुकलुक करिती दिवे गोकुळी ।
उगाच त्यांच्या पाठिस लागे भिरभिरता वारा ॥२॥
कोसळती धारा ।।
कृष्णविरहिणी कोणी गवळण ।
तिला अडविते कवाड, अंगण ।
अंगणी अवघ्या तळे साचले, भिडले जल दारा ॥३॥
कोसळती धारा ।। – ग. दि. माडगूळकर
----------
परतीचा पाऊस
ढगांचा गडगडाट आणि
विजांचा कडकडाट
ओल्या मातीचा कोवळा गंध
चालला तो चिंब
वसुंधरेला भिजवून सृष्टीला विजयाची देऊनी सलामी
परतूनी चालली पावसाची स्वारी
श्रीगजाननावरती वाहूनी अक्षता
नवरात्रीत अंबेमातेसोबत
रास तो खेळला
ढोलताशांसंगे रंगत त्याची न्यारी
परतूनी चालली पावसाची स्वारी
इंद्रधनुचे नभी उधळूनी रंग
ढगांचे पुंजकेही झाले खेळात दंग
रेशमाच्या सरींचा
इंद्रधनुचे नभी उधळूनी रंग
ढगांचे पुंजकेही झाले खेळात दंग
पानाफुलासोबत संग रोमांचित झाले
सृष्टीचे अंग अंग
---------
पाऊस आला, वारा आला, पान लागले नाचू ।
थेंब टपोरे गोरे गोरे, भर भर गारा वेचू ।।
गरगर गिरकी घेते झाड, धडधड वाजे दार कवाड ।
अंगणातही बघता बघता, पाणी लागे साचू ।।
अंगे झाली ओलीचिंब, झुलू लागला दारी लिंब ।
ओली नक्षी, पाऊसपक्षी, कुणी पाहतो वाचू ।।
ओसरुनी सर गेली रे, उन्हे ढगांतुन आली रे ।
इंद्रधनुष्यामध्ये झळकती, हिरे माणके पाचू ! – शांता शेळके
----------
Paus Sad Poem in Marathi
बाहेर बरसती धारा रे
मधुनीच वीज थरथरते
क्षण प्राण उजळुनी विरते
करी अधिक गहन अंधारा रे
बाहेर बरसती धारा रे
स्थिर अचल दिशांतुन दाही
निःशब्द वेदना काही
का व्याकुळ आज किनारा रे
बाहेर बरसती धारा रे
मी उन्मन, काही सुचेना
लाटांत निमंत्रण प्राणां
भरतीत मलाच इशारा रे
बाहेर बरसती धारा रे
----------
टिप टिप पाऊस
झो झो वारा
गीत गाऊ पाहतो
आसमंत सारा
कडाडणारी वीज
गडगडणारे ढग
धावण्यार्‍या छत्रीतली
आपली लगबग
डराव्‌ डराव्‌ बेडकं
छम छम तळे
लेझीम हाती घेऊनी जणू
थेंब लाटेवर पळे
खळ खळ झरा
तड तड पत्रा
पावसाने भरवली बघा
ताला सुरांची जत्रा
-------
पुन्हा कालचा पाऊस कविता | Marathi Kavita On Nature And Rain
ढगांची पळपळ
थेंबाची ओंजळ
मृदेची सळसळ
बेधुंद तो दरवळ
पहिला थेंब खेळ
छतावरून घरंगळ
उतारावर ओघळ
पाखरांची अंघोळ
सांज पाऊस वेळ
पोरांचे पाण खेळ
मळभ अंधारखेळ
विजेची बंद वेळ
लोकांची पळपळ
वाहनांची वर्दळ
-------
पाऊस कोसळे हा
अंधारले दिसे
डोळे भरून आले
माझे असे कसे?
गेल्या बुडून वाटा
गेली बुडून राने
झाले उदास गाणे
माझे असे कसे?
या पावलांस लाटा
ओढून खोल नेती
हे प्राण ओढ घेती
माझे असे कसे?
का सांग याद येते?
एकांत हा सभोती
हे सूर डोह होती
माझे असे कसे?
--------
पाऊस प्रेम कविता
पहिला तुफान पाऊस आणि तुझी आठवण….
एकाच छत्रीत कणीस खात मनसोक्त आनंद
समुद्रकाठी जाऊन येणाऱ्या गार वाऱ्याचा स्पर्श
तुझ्या जवळ असण्याने येणारी शिरशिरी
न सांगताही वाफळलेली कॉफी तू माझ्यासाठी विकत घेणं
आजूबाजूला बसलेल्या लोकांची पर्वा न करता एकमेकात गुंतून जाणं
न बोलता फक्त त्या पावसाची मजा घेणं
न बोलता तू मला आणि मी तुला समजून घेणं
आता आठवणीतल्या तुला जपूनही तू माझं असणं मला कधी तुझ्यापासून दुरावू नाही शकलं
पण पाऊस असा आला की फक्त तुझं असणं जास्त गरजेचं….
पहिला तुफान पाऊस आणि तुझी आठवण….– दिपाली नाफडे
---------------
pahila paus kavita in marathi
टप टप टप काय बाहेर वाजतंय्‌ ते पाहू ।
चल्‌ ग आई, चल्‌ ग आई, पावसात जाऊ ।।
भिरभिरभिर अंगणात बघ वारे नाचतात !
गरगर गरगर त्यासंगे, चल गिरक्या घेऊ ।।
आकाशी गडगडते म्हातारी का दळते ?
गडड्‍गुडुम गडड्‍गुडुम ऐकत ते राहू ।।
ह्या गारा सटासटा आल्या चटाचटा ।
पट्‌ पट्‌ पट्‌ वेचुनिया ओंजळीत घेऊ ।।
फेर गुंगुनी धरू, भोवऱ्यापरी फिरू ।
“ये पावसा, घे पैसा”, गीत गोड गाऊ ।।
पहा फुले, लता-तरू, चिमणी-गाय-वासरू ।
चिंब भिजती, मीच तरी, का घरात राहू ? – श्रीनिवास खारकर
--------------
पावसावरच्या मराठी कविता
आता घे दुवा
का रं पावसा असा
कहर अवेळी मांडला?
शेतकरी राजा माजा
पार ओरबाडूनी गेला !
ग्याल सारं पिकपाणी
स्वप्न पण विखुरली,
घामाची, कष्टाची त्याज्या
झोळी पण रीती झाली !
नको रं असा कोसळु
ठेव जाणिव लेकरांची,
ऐकलसा खुप शिव्याशाप
आता घे दुवा तरी त्यांची !
झाल गेलं तो विसरतो
जुपल पुन्हा तो कामाला,
दिवु नकोस रं तू दगा
अजाबात पुढल्या वक्ताला !
--------
मनीचा पाऊस मराठी कविता | Marathi Poem On Rain
ऋतु हिरवा, ऋतु बरवा, पाचूचा वनि रुजवा ।
युग विरही हृदयांवर सरसरतो मधु शिरवा ।। ऋतु हिरवा ।।
भिजुनी उन्हे चमचमती, क्षण दिपती क्षण लपती ।
नितळ निळ्या अवकाशी मधुगंधी तरल हवा ।।
मनभावन हा श्रावण, प्रियसाजण हा श्रावण ।
भिजवी तन, भिजवी मन हा श्रावण ।।
थरथरत्या अधरांवर प्रणयी संकेत नवा ।।
नभी उमटे इंद्रधनू, मदनाचे चाप जणू ।
गगनाशी धरणीचा जुळवितसे सहज दुवा ।। – शांता शेळके
---------------
मिञांनो जर तुम्हाला ह्या कविता आवडल्या असतील तर कमेंट करून मला नक्की सांगा आणि ह्यापैकी कोणती कविता तुम्हाला सगळ्यात जास्त आवडली तर देखील सांगा.धन्यवाद